Το πρόβλημα, στην περίπτωση του σχεδίου «Καλλικράτης», είναι ότι μένουν αναπάντητα μια σειρά από ερωτήματα, που θα έπρεπε να απαντηθούν πριν προχωρήσει η κυβέρνηση σε μια τόσο σημαντική «τομή» όπως οι εμπνευστές της θέλουν να τη χαρακτηρίζουν. Για παράδειγμα: Ποιες αδυναμίες εμφανίζει η σημερινή διοικητική οργάνωση; Πώς μπορούν να διορθωθούν; Τι πρέπει να αλλάξει; Είναι απαραίτητη μια τέτοια μεταρρύθμιση; Σε τι θα βοηθήσει; Ποια είναι τα πλεονεκτήματά της έναντι της υπάρχουσας κατάστασης; Πώς αντιμετωπίζονται τα προβλήματα αυτής;Αν μεγαλώσουν τα αυτοδιοικητικά σύνορα, η απόσταση ανάμεσα στον πολίτη και τις αυτοδιοικητικές αρχές θα μεγαλώσει, η τάξη μεγέθους των προβλημάτων θα διευρυνθεί. Τα προβλήματα του πολίτη θα μεγαλώσουν, αλλά τα κέντρα επίλυσής τους θα απομακρυνθούν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα - πρόβλημα του σχεδίου «Καλλικράτης». Πιστεύω ότι η αυτοδιοικητική λειτουργία μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης θα πρέπει να ενεργοποιεί τους πυρήνες της κοινωνικής οργάνωσης (γειτονιά, δημοτικό διαμέρισμα, δήμος, νομός, περιφέρεια κ.λπ.) και να διανέμει τις αρμοδιότητές τους ισοδύναμα, χωρίς να χαρίζει υπερεξουσίες σε οποιονδήποτε από αυτούς, δημιουργώντας έτσι κοινωνικά μορφώματα.
του ΑΡΓΥΡΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ, Αντινομάρχη Αθηνών
Διαβάστε ολόκληρο το έρθρο από την,
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
