Αν υπάρχει έγκλημα, κι αυτό είναι η κατάντια της οικονομίας που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας μέσα σε λίγους μήνες, τότε πριν την τιμωρία πρέπει να προσδιοριστούν οι ένοχοι και όχι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι.Στην πρώτη περίπτωση ίσως να εδραιώσουμε, για πρώτη φορά σε αυτή τη χώρα, την πεποίθηση στους πολίτες περί ισονομίας. Στη δεύτερη θα συνεχίσουμε να αλληλοκοροϊδευόμαστε σε ένα ακόμη επεισόδιο του έργου της συγκάλυψης. Δεν έχει λοιπόν καμία σημασία αν η εξεταστική ξεκινά από το 1981, το 1991 ή το 2001... Ας ξεκινήσει από το 1974! Ας δούμε τι κάναμε διαχρονικά από τη μεταπολίτευση και μετά κι ας εστιάσουμε σε δύο διαφορετικά ζητήματα: στις κορυφαίες λάθος στρατηγικές επιλογές στην οικονομία και στις κορυφαίες υποθέσεις διαφθοράς, χρηματισμού, απιστίας και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Μπορούμε; Όχι, είναι η απάντηση...
Για τις επιλογές τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας θα υπερασπισθούν ιδρυτές, πρώην πρωθυπουργούς και πρώην κυβερνητικές θητείες, αν όχι με το ίδιο πάθος που θα υπερασπίζονταν τη... μάνα τους, τουλάχιστον με το πάθος των επιγόνων που είναι διατεθειμένοι να παραδεχτούν μόνον τα ελάσσονα σφάλματα. Και επίσης πολλά από αυτά δεν είναι τόσο “αθώα” όσο δείχνουν. Για παράδειγμα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το πόσο κόστισαν πραγματικά, γιατί κόστισαν και τι έγινε μετά η επένδυσή μας. Η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, που ξεκίνησε από μια μετοχοποίηση, η στρατηγική της σταδιακής πώλησης μεριδίου του δημοσίου, το τίμημα, οι συνθήκες, η υπόθεση των αδειών κινητής τηλεφωνίας, οι προμηθευτές του ΟΤΕ, οι συμβάσεις και η τεχνική υποστήριξη κτλ. Θέλετε κι άλλα; Οι πρώην κρατικές εταιρείες όπως η ΕΛΒΟ, ή τα ημικρατικά-ημιδιωτικά ΕΛΠΕ, οι τράπεζες... Οι μεγάλες συμβάσεις με εταιρείες που σχετίζονται με τον “τζόγο”, από τα καζίνα έως το Λότο κι από το Ξυστό έως τον Ιππόδρομο. Υπάρχουν ακόμη τα μεγάλα και μικρότερα δημόσια έργα, δηλαδή μια ατελείωτη αλυσίδα απορρόφησης κοινοτικών και κρατικών πόρων, τα έργα υποδομής, πληροφορικής, μηχανοργάνωσης κτλ. Για όλες αυτές και για εκατοντάδες ακόμη δράσεις, που συνδέονται με πολιτικές αποφάσεις, εγείρονται ερωτηματικά και για την ορθότητα αλλά και για τη διαφάνεια.
Τώρα στην Ελλάδα, τη χώρα των πρωτοσέλιδων σκανδάλων και των τηλεμαραθώνιων σκανδάλων, είναι πια υπόθεση ρουτίνας η συνεχής αναφορά με φο-βε-ρούς επιθετικούς προσδιορισμούς στις αποκαλύψεις και τους κεραυνούς που πέφτουν σε κάθε υπόθεση που διερευνάται, στην “αλήθεια” που θα λάμψει σαν ήλιος και καταλήγει να λάμπει σαν... κομήτης, στους υπευθύνους που θα πληρώσουν και το μαχαίρι που θα φτάσει στο κόκαλο αλλά περιέργως γρατζουνάει μόνο την επιδερμίδα. Αν λοιπόν θέλουμε να τελειώνουμε με αυτό το άρρωστο μοντέλο, ας αφήσουμε κατά μέρος τη... θεραπεία με τα παλιά αναποτελεσματικά εργαλεία. Το έγκλημα συντελέστηκε και το μόνο που θα μας σώσει πραγματικά είναι να μην επαναληφθεί. Και αυτό το ξέρουν καλά όλοι, διότι όλοι ήταν εκεί....Κι εμείς, στο μέτρο που μας αναλογεί.
Ύφεση, ύφεση, ύφεση...
Τα στοιχεία αυτά δεν είναι πλαστά ή τουλάχιστον έτσι μας λένε! Τα έσοδα από τον ΦΠΑ είναι μειωμένα κατά 9%. Παρά τις αποδείξεις, που όλοι πια κυνηγάμε σαν παλαβοί, παρά τις θεωρίες για το μαύρο χρήμα, που εξακολουθεί να κυκλοφορεί άφθονο στην αγορά, παρά τους ελέγχους, στους οποίους έχει επιδοθεί η ΥΠΕΕ ή πρώην ΣΔΟΕ... Τι σημαίνει αυτό; Εδώ σας θέλω! Αν η ερμηνεία είναι “ύφεση”, τότε η ελληνική οικονομία πολύ δύσκολα θα αποφύγει τα χειρότερα και η εισοδηματική πολιτική, το ασφαλιστικό και ό,τι επηρεάζεται από τα έσοδα γενικώς πολύ δύσκολα θα αποφύγουν τις οδυνηρότατες επιπτώσεις. Αν πάλι είναι ένα μείγμα ψυχολογικού πανικού των καταναλωτών -άρα πρόσκαιρης κάμψης- και πραγματικής μείωσης, τότε πάλι οι επιπτώσεις θα είναι οδυνηρές, αλλά όχι τόσο όσο δείχνουν τα πρώτα στοιχεία. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι, πέραν των περικοπών που καταρχήν θα υποστούν οι μισθωτοί, η κυβέρνηση εξακολουθεί να “ονειρεύεται” κονδύλια όπως 1 επιπλέον δισ. στην παιδεία ή θεωρητικές επενδυτικές πολιτικές, στις οποίες σκοπεύει να ρίξει το ελάχιστο διαθέσιμο ζεστό χρήμα που τόσο ακριβά έχουμε πληρώσει από δανεισμό. Δεν βλέπει δηλαδή κανείς τις γενναίες, ανατρεπτικές, ριζοσπαστικές κινήσεις, που θα άλλαζαν εντυπωσιακά την εικόνα. Κι αυτό προκαλεί πραγματικά φόβο για το πού πάμε τελικά και αν η πυξίδα δείχνει τη σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση.
Ο 14ος μισθός
Είναι ένα ελληνικό κεκτημένο, που υπάρχει σε ελάχιστες χώρες του κόσμου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κοπεί, σημαίνει ότι δεν είναι κοινή πολιτική... Τι ακριβώς θα κάνει η κυβέρνηση, ώστε να αποφύγει όσο μπορεί το πολιτικό κόστος αλλά και τις προσφυγές στα δικαστήρια; Να τον... χρωστάει! Να μην τον δώσει για ένα, δύο ή τρία χρόνια και να δεσμευτεί ότι θα τον αποδώσει π.χ. σε δέκα χρόνια ή σε πέντε χρόνια. Αυτό τουλάχιστον έχει γίνει στο παρελθόν σε χώρες του εξωτερικού όπου χρειάστηκε να μη δοθεί το bonus διακοπών λόγω οικονομικής κρίσης. Από την άλλη πλευρά ας μη νομίζουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ότι αφορά μόνο το δημόσιο. Οι εισηγήσεις λένε ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις, που δεν είναι ανταγωνιστικές, θα ακολουθήσουν, παρά το σάλο που θα δημιουργηθεί.
Της Μαριάνας Πυργιώτη
ΠΗΓΗ: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
