Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥΜια φορά και έναν καιρό, εκεί πιο πάνω στην «Αγγελάκη» ήταν μια μεγάλη αλάνα όπου κλωτσούσαμε τη μπάλα και παίζαμε κρυφτούλι, μακριά γαϊδούρα, τσανταλίνα-μανταλίνα και αμάδες…
Μια φορά και ένα καιρό είχαμε τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο μαζί με τα δάκρυα από τα μάτια..
Μια φορά και έναν καιρό….είχαμε!...
Γιατί τώρα πια όχι μόνο στην πάλαι ποτέ τη δικιά μας τη νυφούλα του Θερμαϊκού, την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας ελληνική επικράτεια που άκουγε στο παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές που οι Αθηναίοι έδεναν τα σκυλιά με τα…λουκάνικα, τώρα πια δεν έχουμε ούτε αλάνες, ούτε παρέες παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, ούτε φίλους …
Μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά!
Θεέ μου!…Τι κρίμα!
θέλω να σταθώ στο μεστό νοημάτων θέμα της προσπάθειας κάποιων μοναχικών, και όχι μόνο, συμπολιτών μας να γεμίσουν τη μοναξιά του σύγχρονου Έλληνα με τη φιλοξενία ενός μικρού ζώου, ενός ψαριού, ενός φυτού στο σπίτι μας.
«Επικοινωνώ άρα…υπάρχω», έλεγε η παλιά μου εκπομπή στην ΕΡΤ-3 εκείνη που προσπαθούσε να μας θυμίσει ότι ο δρόμος προς τη μοναξιά είναι στρωμένος με υποσχέσεις για ανεξαρτησία, αυτοδυναμία, προσωπική επάρκεια και αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της…παρέας!… Με παράδοση, αμαχητί, στην καθολικά πλέον διαδεδομένη παρέα όχι με ανθρώπους και μικρούς εκπροσώπους της φύσης αλλά με τη σαγηνευτική μας τηλεόραση που τα κατάφερε να μας αποκοιμίσει, μοναχούς, στην εικονική πραγματικότητα μιας δήθεν, μιας αντικειμενικά ανύπαρκτης «παρέας…»
82,000 συνανθρώπους μας μετρήσαμε να ζούνε μοναχοί μόνο στο πολεοδομικό συγκρότημα της πόλης μας, της πάλαι ποτέ…φτωχομάνας! Για την Αθήνα, δεν τολμώ να αναφέρω τους αριθμούς γιατί είναι μαχαιριές στην ανθρώπινη καρδιά. Και η επαρχία μας, δυστυχώς, δεν πάει πίσω!
Μια γυάλα, ένα ενυδρείο, ένα μικρό ζωάκι σίγουρα δεν είναι τα πλέον επιθυμητά υποκατάστατα του φίλου, της παρέας.
Όμως θα το πω σε σας φίλες και φίλοι αναγνώστες που καμιά φόρα με κεκτημένη ταχύτητα και ανεξέλεγκτα στερεότυπα, εξισώνουμε τις γνωστές και δικαίως συχνά αντιπαθητικές φιγούρες της «κυρίας και του κυρίου» από το Κολωνάκι που βγάζουν βόλτα τον αζώρ και την μπουμπούκα…
Κάποτε λέγαμε, «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»
Τολμώ να πω δείξε μου το κατοικίδιο που διάλεξες για συντροφιά και θα σου πω ποιες ευαισθησίες σε διακρίνουν ως σύγχρονο άνθρωπο, πόσο κοντά θες να είσαι στη φύση εσύ και τα παιδιά σου, καθώς μπουχτίσαμε από άσφαλτο, πλακάκια πεζοδρομίου και, νοσταλγικά, θυμάσαι τις αλάνες, το κρυφτούλι, τις λάσπες στο δρόμο και τα σκυλιά που στην παλιά Αθήνα τα έδεναν με…λουκάνικα…
Δεν εννοώ να γυρίσουμε πίσω, αλλά τα κατοικίδια μας κρατούν στην πραγματικότητα της ζωής με σάρκα και οστά σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς…σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής και του θανάτου…
Ναι και του θανάτου, εάν τολμήσετε να ρωτήσετε αυτόν ή αυτήν που ο θάνατος τους στέρησε το αγαπημένο κατοικίδιο…
