Ο Γιώργος χαμήλωσε ταχύτητα καθώς πλησίαζε το σημείο της λεωφόρου Βουλιαγμένης όπου παλαιότερα υπήρχε το μεγάλο σουπερμάρκετ του Βασιλόπουλου. Κατέβασε το τζαμί του παραθύρου όπως συνήθιζε κάθε πρωί για να πληρώσει τις 1000 «νέες» δραχμές που ήταν τα «διόδια». Ο νεαρός με το Καλάσνικοφ στον ώμο και το τσιγάρο στα χείλη πήρε τα χρήματα και με βαριεστημένο ύφος του έγνεψε να συνεχίσει.
Ο Γιώργος είχε εγκαταλείψει την χώρα στις αρχές του 2010 τότε που είχε γίνει η λεγόμενη «Μεγάλη Έξοδος» πολλών Ελλήνων για εξεύρεση δουλειάς στο εξωτερικό. Μετά από μερικά χρόνια έκανε ένα σύντομο ταξίδι στην Αθήνα για να δει για τελευταία φορά τον πατέρα του που ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Η πρωτεύουσα είχε γίνει αγνώριστη. Οι περισσότεροι κεντρικοί αυτοκινητόδρομοι όπως η λεωφόρος Βουλιαγμένης ελέγχονταν από ένοπλες συμμορίες που επέβαλλαν «διόδια» στους περαστικούς. Από την Βάρκιζα μέχρι το Σύνταγμα υπήρχαν 4 «διόδια» τα οποία έπρεπε να πληρώσεις για να περάσεις. Ο μόνος μεγάλος αυτοκινητόδρομος που παρέμενε ελεύθερος ακόμα ήταν η Αττική οδός. Φυλασσόταν συνεχώς από τεθωρακισμένα και ελικόπτερα ώστε να παραμένει ανοιχτή μια πόρτα προς τον έξω κόσμο και να μπορεί να περνάει κανένα φορτηγό και να ανεφοδιάζει με εμπορεύματα την πρωτεύουσα.Η μετάβαση από την μια συνοικία στην άλλη στην Αθήνα είχε καταντήσει ένας εφιάλτης για τους κατοίκους της. Κάθε περιοχή ελεγχόταν από μια διαφορετική συμμορία. Πηγαίνοντας π.χ. από την Ομόνοια μέχρι τα Πατήσια έπρεπε να περάσεις από τις «χώρες» που έλεγχαν κατά σειρά οι «Αφγανοί»(Κυψέλη και Άγιο Παντελεήμονα), η «Προλεταριακή Διεκδίκηση» (πλατεία Κολιάτσου) και οι «Ρώσοι» (Άγιος Λουκάς) Ορισμένες από τις συμμορίες όπως η «Προλεταριακή Διεκδίκηση» ξεκίνησαν με ένα ιδεολογικό περίβλημα – όμως το μόνο που «διεκδικούσαν» σήμερα ήταν μεγαλύτερο κομμάτι της αγοράς πρέζας. Άλλες πάλι συμμορίες είχαν στην αρχή εθνοτική βάση στρατολόγησης. Όμως μετά από κάποιο χρόνο όλα αυτά τα κριτήρια διαφοροποίησης έγιναν δυσδιάκριτα. Η αγορά, αυτός ο μεγάλος εξισωτής, είχε επιφέρει την κατάργηση των ιδεολογικών και εθνοτικών διακρίσεων στον βωμό του κοινού αγώνα για το κέρδος που απέφερε η διακίνηση γυναικών, ναρκωτικών και όπλων.
Πόσο αλήθεια είχε αλλάξει το Κολωνάκι! Τα περισσότερα λαμπερά καφέ είχαν γίνει ερείπια- -αποτέλεσμα των συγκρούσεων μεταξύ των συμμοριών. Η «Βιβλιοθήκη» ήταν μια μαυρισμένη στούμπα γύρω από την οποία σουλατσάριζαν κάτι κοκκαλιάρικες γάτες ενώ μέσα από τα ερείπια του «Da Capo» μπορούσε να διακρίνει κανείς τα απομεινάρια μιας μηχανής εσπρέσσο που σήμερα χρησιμοποιούσε ένας αρουραίος σαν φωλιά το. Τα βράδια του χειμώνα οι κάτοικοι της περιοχής-οι άστεγοι και τα πρεζόνια-μαζεύονταν στην πλατεία της Δεξαμενής γύρω από τις μεγάλες φωτιές που άναβαν για να ζεσταθούν.Το Μετρό ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Το καλοκαίρι του 2011, που ήταν ιδιαίτερα ζεστό, η μεγάλη μάζα των λαθρομεταναστών, που μέχρι τότε κατέκλυε την Ομόνοια και τους γύρω χώρους, αποφάσισε να κινηθεί προς τον υπόγειο σταθμού του Μετρό που προσέφερε δροσιά το καλοκαίρι και ζέστη τον χειμώνα. Όπως και έγινε .Ένα κύμα ανθρώπων ξαφνικά άρχισαν να κατεβαίνουν σιωπηλά τις σκάλες του Μετρό στην Ομόνοια .Το ίδιο έγινε και σε πολλούς άλλους σταθμούς .Μέχρι να καταλάβει η αστυνομία τι συνέβαινε και να αντιδράσει χιλιάδες άνθρωποι είχαν εγκατασταθεί στο νέο μέρος. Το Μετρό έπαψε πια να λειτουργεί. Η γνωστή από τις τροπικές χώρες μυρωδιά της ψητής μπανάνας αναδύονταν από τους υπόγειους σταθμούς.
Η Βουλή εξακολουθούσε να υπολειτουργεί καθώς η Πλατεία Συντάγματος και η γύρω περιοχή ελέγχονταν ακόμη από τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι βουλευτές έρχονταν όποτε υπήρχε μια συνεδρίαση –δυο-τρείς φορές τον χρόνο- με ελικόπτερα και έφευγαν με τον ίδιο τρόπο. Έμεναν μια- δυο ώρες και ψήφιζαν ορισμένα νομοσχέδια-τα οποία όλοι ήξεραν ότι ποτέ δεν θα εφαρμοσθούν. Ο μόνος λόγος για αυτό το θέατρο ήταν επειδή οι πολιτικοί ήθελαν να συντηρούν την εικόνα της Ελλάδας ως «κυρίαρχου κράτους» έτσι ώστε να διατηρεί η χώρα της την θέση της στον ΟΗΕ και να παίρνουν κάπου κάπου κανένα ψίχουλο από τους διεθνείς πιστωτικούς οργανισμούς...ΠΗΓΗ: NewsTime
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
